Toprak Hasret Kokuyor

Dersimiz hayat bilgisi
Yağmur yağıyor dışarda.
Elimde tebeşir geçiyorum kara tahtanın başına,
Günaydın diyorum çocuklara,
Günaydın.
Bugün konumuz…
Daha sözümü bitiremeden
Bir ses yükseliyor uzaktan uzaktan
Gittikçe yaklaşan;

‘’Dört nala gelip uzak Asya’dan,
Akdeniz’e bir kısrak başı gibi uzanan…’’

Dönüp bakıyorum,
Mavi gözlü bir dev,
Nazım giriyor sınıfın kapısından.
Islanmış elbisesi,
Gözleri,
Sanki Bursa hapishanesi.

Elini çocukları işaret eder vaziyette
Bir duvardan bir duvara havada gezdirip,
Avucundan çiçekler atarcasına,
Yukarıya kaldırırken
Tok,gür,kararlı…
Tuttuğunu koparırcasına,
Kopardığını yüreğinde bir ömür saklarcasına…

‘’Bu memleket bizim’’ diyor.

Sesinde öyle bir güzellik var ki,öyle bir sevecenlik,
Çocukların her biri birer memleket sevdalısı,
Yürüyorlar yüreğine yüreğine memleket topraklarına.

‘’Bilekler kan içinde,dişler kenetli,ayaklar çıplak
Ve ipek bir halıya benzeyen toprak
Bu cehennem,bu cennet bizim.

Kapansın el kapıları bir daha açılmasın,
Yok edin insanın insana kulluğunu.’’

Sınıf,koro halinde haykırıyor;

‘’Bu davet bizim.

Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür,
Ve bir orman gibi kardeşçesine,
Bu hasret’’ bu hasret!...

Camlar titriyor,sesler yankılanıyor,
Herkes ayakta…

Okulun yakınından geçen veliler,
Elleriyle yüzlerinin iki yanını kapatıp,
Sınıfın pencerelerine başlarını yaslamışlar,
Merak içinde,pür dikkat
Sınıfta olup bitenleri görmeye çalışıyorlar.

Bu hasret! Bu hasret!...
‘’Bu hasret bizim…’’

Bir alkış tufanı kaplıyor ortalığı…

Yağmur yağıyor dışarda,
Toprak!...Toprak hasret kokuyor.