Toprak bile ana Şiiri - Tolga Sönmez

Kaldırımın kenarına tutsak durmuştu su birikintisi,
Güneşin azadıyla yeni yerler görebilirdi.
Başka diyarlarda solan çiçeklere şifa olmalıydı.
Bahar terlemeye durduğunda,
Akşam olmak üzeriydi.
Eteklerinde biriktirdiği emeği bağışladı kadın.

Kaldırım yol vermedikçe,
Solgunlaştı yüzü çiçeğin.
Alıkoydu kendini bulutun dinginliğinden su.
Ne başka diyara yağdı yağmur olup,
Ne kondu göz bebeklerine kadının.

Kadının elleri yumuşak,
Göğsü süt doluydu.

Ağlaya ağlaya sağdı bebek,
Söylenerek doğdu güneş.
Kupkuru dallara su yürüdü emek emek.
Kadın doğayı emzirdi,
Doğa çocuğu,çocuk elleriyle çizdi geleceği.

Toprak kadar anaydı,
Ana gibi yar.
Yaralar sarılmalıydı,
Sular serin serin yağmalı.
Çocuk büyürken, büyüdü çiçek.
Sevi ormanları oldu ellerindeki yumuşak,
Kadınca bir betimlemeyle,
Ve kutsal
Ve dahi anaydı toprak gibi.