Toprak Annem Kokuyor Şiiri - Sevgi Gül İ ...

Benim annemin elleri toprak kokardı hep...
Yağmur yağıyor; ''toprak annem kokuyor.''
Bağımız, bahçemiz, annemin ellerinden selam getirdi.
Anılar ellerimden tuttu
Oradan oraya yağdırıyor.
Bana bakıyorlarsa baksınlar,
Bana ne;
Dışarıdakiler ne bilsin halimden,
İçim sızıyor işte.
Benim annem hasretle dolardı hep...
Yazı çekiyordu iple, ''ip koptu birden''.
Kendimi can çekiştiği yerde buldum.
O gün bugündür kalkamıyorum düştüğüm yerden.
O kadar çok seslendim ki anne beni duy diye.
Duymuyor işte.
Umudumun yıkıldığı yerde
Aylar ufalandı ellerimde.
Diz kapaklarıma sonbahar yamanıyor
Annemin öksüz kalan evi gibi yaralı.
Nereye elimi atsam annenim diyordu
Dokunduğu yerlerin elvedasıyla.
Yolun kenarına durup el sallaması gibi değildi ki bu
Her izi bir çizik attı içime.
Yüreğim kanıyor işte.
Dışarıda yağmur yağıyor; içimde hasret tütüyor.
Güneş ha yanmış ha yanmamış
Ne fark ediyor,
Ben kendi yangınımın içinde üşüyorum
Annemi beyazlara sardıklarından beri.