Toprak Ağzında İhanet Dili

Güya fısıltılar duyuyor toprağın kulakları,

Soğuk çığlıklardan saklanıyor behiç…

Kar suyu gibi çarptığı yeri üşütüyor,

Ve hiç olmayacak kadar kendini kaybetmiş…

Seslerin namı basiretini oyuğa salmış,

Bir kucakta sabaha karşı milyon yaprak bitmiş,

Kasırga yutmaya fanatik hırsıyla değişmiş geceyi,

Aş dilemiş aşktan kabarmış çatılarda…

Meydanı boş arazilerin müdavin bekçisi bilir işi,

Tatlı buselerde ormanlarda yanar yutuşur kişi…

Yerde uçarken gördüğü mavi dişi,

Gürleyen mahcubiyetin enkazında, başının ağrısında…

Dil, hayatın söyleşisi,

Kavursalar evlat gibi atamazsın…

Fısıltılar, toprağın ihaneti…

Bağırsalar duyamazsın…

Yok!

Yapamazsın…