Toprak Şiiri - Ali Fikri Karadeniz

Yalnızlığın ortasında bırakıp giderken beni,
Camiler, minareler kuruyorum gönlüme.
İçinde secdem, üzerinde ben,
Ve yalvarışlarımda dua’larla Sen,
Sel olup akıyorsun Rabbime…

Gözlerim inkâr etmiyor artık,
Damla damla sevgim düşüyor kadehime.
Ve yudumluyorum Seni her akşam,
Yüreğimdeki yangın sönsün diye…

Ormanda kopartılan bir fidanım ben,
Hani çınar olsam, ses getirebilsem,
Boş ver, böyle giderim ebediyete,
Sessiz sakin;
Ama,
içimde Mecnun’un bile yaşayamadığı
En büyük değerim
Sevgimle…
Sen…Sen üzülme,
Sen benden haber bekleme…

Doğacak;
Beyaz güneş doğacak!
Beyaz kuşun kanadında,
Her şey beyaz olacak.
Bir gün rüzgar kapını çalacak,
Ve yaşadıklarımız;
Yağmurlarla yıkanıp kaybolacak,
Sen mutlu, ben huzurlu,
Toprak her şeyi kapatacak…!
15/05/2005
Ali Fikri Karadeniz