Toprak Şiiri - Nermin Altındağ

Bir filmin en heyecanlı sahnesini seyrediyor alem
Psikosomatik ağrıların doruk noktasında
Ölüm kapımı çalıyor
Bir mısır koçanı kadar sarı bir rüzgar esiyor
Kadının biri çığlık atıyor
“verin yavrumu bana”
Bir kedi miyavlıyor

Hangi çağdan kalmadır çoğalmanın verdiği ilkel haz
Hangi alemden kalmadır bir kadının anne olma dürtüsü
Hangi duadan kalmadır yüreğimdeki şefkatin/hasretin esamisi

Zaman en mükemmel zehir

Gün doğar güneş düşer saçlarına masum bir bebeğin
Yara kanar
Yollar uzun, yollar çıkmaz, koşsam zaman uzar

Bir çaresi olmalı bu düşkünlüğün
Bu süfliliğin
Bir panzehiri
Psikopata bağladığım gecelerin yakalamalıyım başını
Çarpmalıyım duvarlara ruhumu karartan hüznü
Uzattığım çalı dikenleri tutuşup alev almalı
Güllerim
Zehir zemberek birer bedel olmalı

Yakalatsam yasak düşlerimi şehrin kolluklarına
İnsanlık adına çiğnetsem bütün benliğimi
Sussam, hiç konuşmasam, gülümsesem sadece
Yok olsam tortusu ciğerlerimi paralayan tütünün dumanında
Yok olsam suskunluğunda
Ağlasam

Rahmet yakıyor bağrımı
Bağrım bozkırda kıraç bir toprak parçası
Ellerinden tutamadığım geleceğim
Beni dipsiz kuyulara salan geçmişim
Tuzlu peynirli tuzsuz makarna tadında gecelerim
Şairliğim
Çaresizliğimin en büyük şahidi
Şiirlerim
Dikili bir ağaç olur belki
Belki göz yaşlarım yağmura karışır
Toprak tutar ellerimi

...Tut elimi, savur yakamdan, çal yerden yerlere
...Konuş Toprak, al benliğimi, annem ol bu gece...

18 Ekim 2004 Bor/NİĞDE