Niye’lerimsin, Neden’lerimsin.. Nedenimsin..
.../ Ne zaman başladım kendi kendime sormalara bilmiyorum.. Ama soruyorum nedensizce.. Niye demeden önceki, son kelimemsin benim.. Son şansım gibi.. Son yüreğimin sızlaması gibi..
Yağmur yağıyor.. Yine seni düşünüyorum.. Yağmur’la toprağı düşünüyorum.. Birbirlerinden doğup, birbirlerinde yok oluyorlar.. Su toprağa düştüğünde toprak ıslanacağını bile bile çeker onu içine.. Su istemsizce bırakır kendini toprağın yüzüne.. Toprak alır onu içine, sarar, sarmalar.. Kendinden doğmuş gibi, kucaklar.. Gecelerce günlerce zaman geçirirler birlikte.. Sanki beraber yaratılmışlar gibi, Hiç ayrılmamış gibi. Ama bir gün ayrılık vakti gelir.. Su geldiği gibi gider.. Buhar olur, gökyüzüne uçar.. Artık o da bir melek gibidir.. Ve tekrar toprağına kavuşmak için yeniden yağmur yağmasını bekleyecektir…
Yağmur giyerlerdi sonbaharla bir
Azıcık okşasam sanki çocuktular
Biraksam korkudan gözleri sislenir.
Ne kadınlar gördüm zaten yoktular
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta