Toprağın Teni Şiiri - Yasemin Yılmaz

Yürüdükçe dokundu ayaklarım, zeminin soğuk yüzeyine.
Yürüdükçe korkularım büyüdü…
Çabanın kazanma hazzı hızla düştü, tadını yitirdi.
Toprağın teni beni kendi karanlığına davet etmişti.

Kimsenin göremeyeceği kadar derindi kalbimin merkezinde açılan çukur.
Kendi ruhumu yine dilsizliğin ayasına mahkûm ediyordu o yokluk hissi.
Fısıltının sahibi, beynimi balyozluyordu karanlık sesiyle…
Yürüdükçe bilinmezliğe acımasız, amansız, çaresiz…

Zamanı yazılı değildi rüzgârla savrulup yüzüme çarpan biletin.
Zaman kalbimin ritmi, korkularım kadardı.
Beynimde yankılanan ses yine kendi iç sesimdi.
Tüm bunlarım toplamı kendi yokluğum ya da varoluşum kadardı.