Toprağın kokusu Şiiri - Mahmut Karahan

Güneş dolanıyor etrafımda
Şimdi bir ışığın gözleriyle bakıyorum
Dağın yamacını kaplayan bir sis
Bulutlar öbek öbek
Uzanmak istiyor ucuruma
Umudun yolcuları olmasa yağmur
Mart rüzğarları çarpmasa beni
Savrulmasam bulutların içinde
Yüreğime çökme sis,göre bilsem yüzünü
Hava alaca yer bembeyaz
İçimde kuşku kararmakta
Müptalasayım patikaların
Yakınına gel karanlığın
Ses çıkarma ağaçları dinle
Huzursuzluğun kaybolsun seslerinde
Geniş tepeleri kaplıyor bulutlar
Toprağın yağmurla sevişmesinin kokusu çıldırtıyor beni
Peşinden koşup sise karışasım var
Adım attıkça kaybolmak
Hiçliğe vakınlaşmak
Uzanıp toprağa göremeyeciğimi düşlemek
O yüzden belki gökyüzünde asılı kalır hayeller
Yıldızları görmeyi özlemem ondan
Kitaplarımı yıldızlarla kaplamam
Ne zamandır taşımıyorum onları kollarımda
Dön sevgilim güneşe
Sabrını bulutlara bırak
Aşkını harmanla
Kendi yoluna git
Serüvenlererine
Gönlümü çal bir sahil kasabasında
İnce bir keman inlesin,at kuyruğunda
Ayaklarımı sürmeden sise
Adım attıkça koybolmadan
Aşkın telaşında yorulsun gözlerim
Sel alsın her birini