Toprağın Çocuğu Şiiri - Serkan Yıldırımoğlu

Bazen hayat yaşanılmaz oluyor işte
Tren yolculuğu gibi uzun raylarda
Çok sesli bir iletişim gibi yıldırıcı
Bir sonbahar öğle saati yaprakların;
Usulca rüzgarda yolculuğu misali
Hareketlerinin istemsiz çalışması takılıyor
Gözüm;
Alabildiğine ülkemin bozkır sarısı topraklarında
Ölümü anımsatıyor kurumuş dallar
Tren sesinin gıcırtısında
Ama yılmadan esiri olmadan
İlerleyiş iki vagonun arasında
Menzile varılacak muştusu
Gözlerin parlaklığında her şeye rağmen
Uzanıyor yollar yanı başımda

Sıcaklık çatlatsa da alnımdaki deriyi
Haz alarak bakıyor insan yollara
Cam önünde bir gurup hayvanı başlında
Bir çoban, yahut traktör süren çiftçi
Umut bağlıyor hayata
Toprağa kök salan ağaç misali
Yarınını yaşıyor ayakları çıplak
Toprağın bağrında

İsyan türküleri söylemiyor şu an
İçkisi elinde bir şair gibi
Yahut sıcak yatağında bir
Hüzün romancısı gibi
Yaşıyor yaşaması gerektiği gibi
Anı ve zamanı yelkovanla akrep gibi
Alışılmadık sözler yok dudaklarında
Bir yitiği aramıyor taşların arasında

Toprak ekmek demiş, inanmış
Ekmek için emek denmiş, harcamış
Yakaladığı sırrı saklamış
Geçmiş karşısına kendi yansımasına
......................................bakmış,
Umulmadık hayallere dalmak söyle
......................................dursun,
Bunları anlatanlara kulak kapatmış
Çünkü yalın ayakları ile O
Toprağın bağrında emzirdiği
Kendi çocuğu, Toprağın oğlu
Aslı toprak sonu toprak olan
Yaşamını sürdüren insan oğlu

22.08.2004 (terende)