Toprağım ve İnsanım Şiiri - Sertaç Atabey

TOPRAĞIM ve İNSANIM

Güzeldir toprağı, suyu, havası
Bunlar benimdir memleketimindir diyenlere
Güzeldir başka yerin çimeni, otu, ağacı
Oranın sahiplerine
Bir yabancı içinse benzer dikenlere

Garip gelir her şey sana ait değilse
Gördüğün, gezdiğin kokladığın diyarlar ıraksa
Senin doğduğun yerlere
Özlersin burası bana ait
Benden bir parça dediğin yerleri
Yolun düşmüşse başka şehirlere

Telaşa girmezsin yol nereye gider diye
Her sokağını koklamışsan gönlünle
Yakınsa sana bir o kadar
Farklı görürsün kendi topraklarını
Sana güzel, sana aşina
Ait değilse sana, yüreğini tırmalar

Uzak gelir elin insanı
Konuşur konuşur anlamazsın
Sözler ona doğal
Senin ise içini yakar

Çekinirsin sormaya
Yokken hiçbir sebep
Sorsan durup durup yüzüne bakar
Duygusuzluk içine akar

Yok kibarlığa gerek
Memleketinin insanı ise
Bir o kadar candan, bir o kadar rahat
Sözler ulaşır ona
Anlar seni anlatamasan bile
Verir cevabını sormak istediğin şeyin
Sormasan bile, öylece dokunur sana

Korkmazsın gece yarısı
Sokakta kalmaktan
Korkmazsın ekmeksiz, aşsız kalmaktan
Sana ait diyarlarda
Bilirsin ne varsa ona ait
Sana ait
Paylaşır seninle
Kalmazsın açıkta
Bakmadan yürürsün yollarında

Kendine güzel, toprağı, insanı
Farklı görür herkes
Kendi insanını, kendi toprağını
Kendi dünyasında

İstersin senden olan candan
Dönsen bile arkanı ona
Durup kalsın her zaman
Öylece yanında, bakakala sana

Üzülürsün için rahat,
Ağlarsın için rahat
Bilirsin görmezlikten gelir gözyaşlarını
Utanmaman aşkına

Afetler olsa
Fırtınalar kopsa
Yangınların ateşi yüzünü yalasa
Bilirsin ki vardır, birileri yanı başında