Toprağım Güzel Ülkem Şiiri - Fatih Yiğit

Kahrımı vuruyorum bu şehrin sağuk kaldırımlarına hayatı daha iyi içimde his etmek için...kader silahını dayamış iki kaşımın ortasına vaktin bitti artık göçüyorsun diyor.
Şimdi gitme zamanımı bılmem ama ben gidiyorum.
Veda bile etmeden gidiyorum.
Ülkeme bir sitem yollayacağım semalardan, belki anneme yazdığım şiirde ki yıldızlar gibi ben de düşerim yüreği yaralı bütün acılı annelerin saçlarına.
Zaten bekliyor bütün yoldaşlarım beni elsallıyor görüyorum çağırıyorlar sen orda mutlu olmadın ama burası kazanamadığımız savaşların telafisini veriyor diyorlar.
Güzel ülkem ben toprağın da yeşerdim ve toprağında solmak isterdim ama okadar yozlaştırıldın ki sen artık eski sen değilsin.Binlerce mahsum yürek gizlenmek te dağında toprağında dalında yaprağında.
Kıyma onlara da bana kıydığın gibi belliki bu serzenişim seni hiç üzmüyor ama neolur beni yadırgana ben bir halkın hakkını şarkılarımla anlatmaya çalıştım.
Bundan ötesini yapmadım zaten haddim değildi.
Sen beni doğuran anam dın ama bir ana evladını atarmı sen attın.
Başka anlamsız topraklarla örttüler yorgun bedenimi.
Biliyormusun güzel ülkem bir MARDİN DE bir DİYARBEKİR DE şarkı söylemek nasip olmadı ama yüce allahım bana ikinci kez hayata dönme fırsatı verirse söz veriyorum yemin ediyorum kuranna el basıyorum ki ilk ilk bestemin notalarını yaralı sazımla beraber dediğim yerde mardinde diyarbekirde çalacağım.
Güzel ülkem benim gitme zamanım gelmiş azrail kapıda beklıyor beni şimdi lik hoşça kalın iki gözüm
hoşçakalın.