Toprağı ve Atları Çatlatan Koşu

Elleri nadasa yatırılmamış bir babanın evladıyım
Kargıyla kargışlanmış hayatın
Elleridir babamın elleri
Sürümlerden sürüklenmiş bir serüvenin
Şiirlerini yazadurmuştur ol divanında
Ben olsa olsa
Ol divanda bir varağın arka yüzüyümdür
Ki ol kitapta
Yani babamın şiirden mürekkep asarında
Hayat bilmediğim bir mefhumdur

Babam ve
Babamın elleri
Tanrının tanınırlığına şehadet zerresidir
Bu koşu atları çatlatırdı şüphesiz
Oysa babamı kırbaçlayan ben oldum
Yürüdüm koştum naralar attım babamın sırtında
Elbetteki ellerini en çok
Ben kargışladım
Bir tay gibiydim babamın sırtında
Koşup o enginleri o dağları tırmanıp
Yine babamın ellerine düşerdim
Dizlerim sokaklarda kanardı benim
Tabii bir de kötürüm aşklarda

Ben koştukça yorgun düşerdim
Babam beni kucağında taşırdı uykularımda
Uykularım şahlanırdı o zaman
Ölümü uyurdum
Uyurdum zevk alırdım her sabaha
İlk uyanışımda
Ben uykularımda ölümle çatlardım
Ama yeniden ölmek
Bilirdim hep güzeldi babamın kucağında
Bu yaşa erdim ve ancak bildim
Niçinmişim hep ölüme müptela

Ben koştum ardımda dağlar
Gökyüzünde güneş
Bastığım yerdeki toprağın taşı hep babamdı
Koştum yoruldum koşudurmaktan
Yaşım daha rakamlardan biri
Koştum koştum koştum
Babam demedi dur
Ben kısrak ben tay ben toy
Babam demedi ey oğul ey doy

Oldum su dalıma yürüdü
Mevsimleri saliseyle saydım
Aşklar devşirdim
Beyanlar kara büyüler yazdım
Baktım hep babamın elleri

Tanrının merhametiydi babam ve elleri
Onları en sivri temrenlerle kargışladım
Yere düşen kan yeşerip çınarladı
Bende aşk bende biraz korku
Sığındım gölgesine o izzetli çınarın
Sayesinden kaçındığımda oldu elbet güneşe doğru
Peki hani ya güneşti benim babam
Peki hani bu biteviye süratin nedir sonu
Nedir bu çatlamayan çatlayacasına koşulan
Dedi ‘’eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak’’
Dedim
O halde yok mu bu yolda bir durak
Alınacak bir soluk verilecek bir hesap
Ya da bu ne menemsi başka illet
Yok mu
Yoksa yok denir elbet
Fakat ya varsa
Ve sen onun içinde yoksan
O zaman yok olan nedir
Ve kimdir var olmadığı söyleneni bulmaya muktedir
Bana soracak olursanız halk edilmemişten
Var derim feriştahına şüphesiz
Var derim çünkü hüvallahtır
Var derim çünkü yoktu babamda hiçbir mühür hiçbir nur-u emare
Var derim çünkü babamın elleri çatladı nihayet
Göründü ki çatlaklar kurak değil
Toprağı yaran baharın ekinleridir ancak.