Topoş İle Minnoş Şiiri - Naime Özeren

Ören bir sahil beldesiydi Gökova Körfezi’nde,
Ayten Abla emekliydi, yaşardı Milas-Ören’de.
Şirin evi bahçeliydi, yakındı denize.
Çocukları yoktu ama mutluydu,
Çiçekleri ve kedileri koymuştu onların yerine.

Minnoş’ un annesi ölmüştü dün gece.
Süt almaya gidiyordu Ayten Abla üzgünce.
Biberonla besleyecekti yavruyu elinden geldiğince.
Bir yavru köpek çıktı aniden yola,
Annesi arkasından koştu onu kurtarmaya.
Sürücü görmedi, geçti üstünden,
Yavru öldü orada, şaşırdı Ayten Abla.

Anne köpek yalıyordu ölü yavruyu,
Oysa kendi bacağı çok fena kanıyordu.
Ayten Abla okşayıp başını etti teselli,
Aldı kucağına yaralı anneyi, eve getirdi.
Bilmiyordu ki bu köpeğin adı ne?
Temizleyip yarasını sardı iyice,
Senin adın Topoş olsun dedi sessizce.

Topoş anladı, artık topal kalacaktı,
Hiç istemese de bu adla anılacaktı.
Çaresiz kabullendi, kıvrıldı bir kenara,
Bir yatak hazırlandı duvarın yanına,
Merhametli ev sahibi doyurdu onu da.

Topoşun memeleri sütle dolmuştu.
Boşa gidiyordu sütler, artık yavrusu yoktu.
Acısını unutup uyumaya çalıştı,
Yüreğinde düğümlenen evlat acısı,
Bastırmıştı acısını kırık bacağın.

Tam uykuya dalacakken memesinde bir dudak,
Emmeye çalışıyordu Minnoş, ufak ufak.
İzin verdi Topoş ona biraz şaşırarak.
Tanrı misafirine elbette bir ikram sunulacak.

Çok üşümüştü Minnoş,annesi yoktu,
Sıcak bir kucak ararken Topoş’ u buldu,
Üstelik ne güzel süt kokuyordu.
Karnı doyunca sarılıp Topoş’ a uyudu.
Uyandığında Topoş, yavruyu yalıyordu,
Gariptir; Tanrı hem alıyor, hem veriyordu.