Toplumun Aynasıyım Şiiri - Ayhan Sarıkaya

Kaybolmuştu gözlerimin feri
Soğuk terler sarmıştı bedenimi
Bir anda kaybetmiştim kendimi
Neredeyse uçup gidecekti kalbimin derinlikleri...

Hastanede açmıştım gözlerimi
Doktorlar,araştırıyorlardı derdimi
Biraz kendime gelince,gözlerim takıldı ileri
Düşünmeye başladım karşımdaki ihtiyarları...

Bir anda bende,dert- mert kalmadı
Yüreğim birden bire ihtayarlara takıldı kaldı
Onları,bu hallere getiren sebepler,neydi
Sormak geldi içimden hikayelerini...

'-Geçmiş olsun amca,nedir derdiniz? ..'
Biri,hiç konuşmadı,diğeri gülümsedi biraz
' -Ah oğul,bende var sekiz evlat: beşi erkek,üçü kız
Hepsi de birbirlerine atıyorlar beni,yapıyorlar naz..'

Ağlayarak,'-Allah,çabucak alsın bu emanetini
Sonra olursun çoluk çocuğun maskarası
O da sustu,konuşmak istemedi diğeri gibi
Öptüm,okşadım asırlık sakallarını...

Çek-up yaptırdım kendime
Doktorlar,'-Birşey yok ama üzmeyeceksin kendini
Helede bilinmeyen aşklara kapayacaksın kalbini
Bunları yapmazsan Karşıyaka mezarlığında alırsın son nefesini...

Hastaneden ayrıldım
Hepsine de ret diyemeyeceğimi biliyordum
Bu garip böyle gelmiş,böyle gitsin diyordum
Çünkü kendimi 'toplumun aynası 'gibi hissediyordum...