Toplumsal Yazgımız Şiiri - Güner Demirci

₳cılar deryasında geçer,
Keder, ilahi olmayan kader.
Kader çok eskiden öyle yazılmıştı,
Karar çoktan verilmişti.
Kimi hesaplar yapılmış,
Kimine kötü yazılmış.
Kimine zehir, kimine panzehir,
Kimine vuslat, kimine hasret,
Kimine mutluluk, kimine zor gelir hayat.
𝕯üştük soluğun bittiği yerde,
Kimi güler yüzüm,
Kimi ömrümüze zulüm.
Kimine gülistan, kimine hicran,
Kimine yokluk, kimi bitmez acılar,
Kimine cennettir bu dünya.
Kimi zevk-ü safada yaşar,
Kimi insan insana kul olur,
Kimi kendi cehenneminde yaşar.
₳şkın bittiği yerde yar ağlar,
Kimine ateş, kimi kan ağlar.
Kimine çölde su candır,
Kimi kalbinde canandır.
Kimine düğün, kimine zulüm,
Kimine sefahat, kimine kabahat,
Kimi çok zorlanmıştı,
Kimine ölüm düşmüştü.
Kalbimiz ayrı atmış,
Kimisi doğru söylemişti.
𝕷avanta kokulu düşlerde,
Kimi aç susuz kaldılar,
Kimi karanlık gecelerde,
Kimse neden diye sormamıştı.
Kimisi sürü gibi atlamış,
Kimi uyanmış,
Karşı dağda ışık yakmış,
Kaderi yazanı anlamıştı.
Kimdir bu, buğdayımızı alan?
𝕰zilen biziz, un olan biziz,
Kara günde biziz, iyi günde biziz,
Kaf Dağı'nın arkasında, dev gibi dilsiz.
Kalk halkım uyan artık,
Kainat senin olsa, öyle zevksiz.
Kimseye saraylar kalmamıştı,
Kimi eşitlik, kimi özgürlük,
Kimisi çok geç anlamıştı.
Kimi insanlar, dillerinde isyan,
𝕿oplumsal ADALET diye, parlamıştı.

Güner Demirci/23.06.2024