Toplum ve Tanrı Şiiri - Alper Günce

Kırlangıçlar mavi kubbelerin lezzetine aldanır

Tanrı'nın yaratma hevesi gözlerinde bir şiir olur ılık ılık yayılır gökyüzüne

Çağdaş metinlerin öfkesi değdikçe toplara; bombalar Doğu'nun kalelerinde patlar

En samimi omuzdaşın ölüm olduğu anlar...

Nerede o sevecen müşrikler

İnkar edilecek Tanrıların çokluğu onları asla yormazdı

Oysa biz tevhid yoran Allah'a dahi hakkıyla inanmakta aciziz

Tam da bu sebeple derim ki;

Cehennem ruhumun tabutudur

Sitemim yok vücut mahpusumun hücrelerinde volta atan çaresizliğime

İstanbul'un beton iniltileri arasında hoyrat kokar varoşların heyulası

Biz ki dağları devirmekten hoşnut milletiz

Biz ki açları doyurmaktan aciz milletiz

Vakitsiz koşan bir döl yağmurundan; sığındık karafillerin sevgisine

Karanfiller kendi dinlerini tebliğ etti biçare gönüllerimize

Gökyüzüne dizilmiş secde bekleyen Tanrıların hangisi karanfillerin peygamberliğini ilan etmiş olabilir ki

Bize ne sevdiğim; bu dağlardan, ovalardan, fikirlerden bize ne

Göğsünün en yumuşak noktasında varlığım filizlenir

Asfaltın yarıklarını kanla dolduran çocuklar bizim yurda ait değildir

Sokak kedileri sevecendir

Ellerin daha sevecen

Ellerin öpülesi kadınların, yürünesi yolların, tapılası Tanrıların yuvası

Gecenin zarafetiyle kaldırımda peydah olan piçler ellerine ulaşamazlar