Böylelikle her sosyal ve toplumsal girişmelerin sonunda, edinilen izlenimler ve deneylerin pekinliğiyle, o deneyimlerin ve izlenimlerin alışılması vardı. Somut edinilen deneyimler, masalların temel envanter verileri olmaktaydı. Değilse masallar kendilik uydurulan hayaller değildirler. Yaşanmadan hayal edilemezdi. Ancak yaşantısal ve gözlemlere ilişkin izlenimlerdir ki, algısal rol modeller karıştırılmasının, imitasyonları olasıdır. Örneğin, bir boğa kartal gibi uçabilir. Kedi konuşabilirdi.
Şu bir gerçek ki, insan da, kuşdili dışında, konuşulmayan bir dönemden geliyordu. Canlı ve cansız varlıkların da, kendileri gibi konuşmuyor olmalarını vehim edebilirlerdi. Ama diğer varlıklarında tıpkı kendileri gibi duygu, sanı kanı taşıyor olmalarından şüphe etmedikleri bir algısallığın da içindeydiler. Bu anlamda insanlar, her şeyin canlı sayıldığını düşünüyorlardı. Yani canlı ile cansızın konuşup konuşmadıklarının tam bir ayrımında da değillerdiler. Hatta bu tür düşünmelerin etkileşim aktarımları içindeydiler. Zorunlu olaraktan da, bu izlenimlerinin sanı ve kanı, davranışlarını taşıyorlardı.
Ne zaman kendileri etkin dil ve eylem geliştirir olmaya başladılar, işte o zaman da diğer varlıkların konuştuklarını değerlendirdiler. biz bu gün hkimi hayvanların belli değerde sayıları tanıyıp hesap yaptıklarını biliyoruz. Çünkü kendimiz hesap yapıyoruz. Eğer hesap yapmasa idik onların bu yönlerini asla bilemezdik. Hesap yapamayan yapılan hesabı bilemezdi. Onlar, konuşsalar da, insanlar duyamıyor olmalıydılar! Öyle ise birileri bunu, yüksek sesle dillendirmeliydiler.
Bu yüzden inançlarındaki cansız nesneler, insan gibi konuşuyordu. Söz gelimi cehenneme: doydun mu? Diye soruluyor ve cehennem de: 'daha var mı? ' diye soruya yanıt verebiliyordu. Ne zaman insanların soyutlama gücü gelişti, bu animist algı özelliklerini, intak dediğimiz (canlı cansız varlıkları konuşturabilme) sanat imitasyonlarına çevirmeyi başardılar.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta