Toplama Başıma Martılarını

arada kalmışım seninle

konuşalım …

vakit uzak bir şehri geçsin dağılalım o okul biz çıkalım bir
koşu büyüyelim önce …

ilk adımlarını hiç unutmadım desem doğrudur kalbim tüm
adlarını unuttum ama onların …

sonra o şiir senin bu şarkı benim yazılalım söylenelim de

bu sokaklar ne kadar yarılanırsak o kadar da yaralanalım
ölelim de hatta - sen demiştin hayat bana korkaksın diye
birlikte utanalım utanacaksak

hangi rengi seviyordum aşk hangi sana susuyordum eve
dönüşler o yakışıklılık kopan fırtınalara mayıs düşüyordu
haziran temmuz üşüyordu fena

ilkyazlar nefretlere bürünüyordu hatıralarım ve her inadın
tuttuğunda sen başıma martılarını topluyordun sahil - gel
o çığlık hepsinden vazgeçiver - onu seviyorum diyordum

bir kere daha geliyordu bir kere daha gidiyordu yağmurla
kendimi uğurlarken kendimle kaç tren eskitiyorduk haller

başıboş ya da oradan oraya ürkek biraz da yorgun aksan

hiç özet yapmayı bilemediğim demler değerken kış tenler
adam oluyordu adımları - karşıma çıkmanı anlamıyordum
hangi bedel kaçıyorduk ona hiç bakamıyordum

hangi sarhoşluğa uyanıyorduk o sabah bilmiyorduk anısı

kaç kapı çalıyordu bir acı sonra – bilenişimiz doğru yerde
doğru zamanda açıyordu dilenişimizi kıyıya vuruyordu bu
biz düşümleri hani dünlerimiz hain düşlerimiz uzanıyordu

ben seni bağışladım o son ihtilalde başka çare ihtimali ile
unutmak adına mecburen u dönüşü belki de … sessizliğe
nihayet sensizliğe ihanet valsi

bunu da bana sen öğretiyordun sımsıkı sarılırken bir aşk
boğuluyordum – içimde biraz ondan biraz bundan ihtiras
ve varım dedikçe yokluğa açılıyordum - herşey her yerde

bölündüğümde o derde şimdi martılardan da ses yok çok
bu
senden bana kalan az şey gibi çok bu yüzden yüzlerinden
utan benim bulutlandığım gibi dokunan sayfalarla okunan

ilk düşen yaş hiçbir zaman unutulmuyor sevgili bil ki öyle
ağlanılamıyor bir daha – sadık kalmayı ben başardım ona
sen söküp savurdukça da

orada da kalmışım seninle

susalım …

kk
05 Kasım 2007 istanbul