Tophane Şiiri - Oğuz Yirmibeş

İçime bir yalnızlık doğdu bu öğlen
Hiç olmadığım kadar tekim
Tophane hiç olmadığı kadar tekin
Yalnızım tek başıma
Beni dinleyen kendim
Anlatan kendim
Derken bir soru uyandı içimde
Soru işareti gördüğü her şeyi takıp götürrmekte
Israrlıydı oldukça
Bende yenilmek üzere
Ve artık çaresizliğimi kabulenmekte
Susuz kalmak gibi bir şeydi bu benim için
Sanırım bu sefer dayatmaları kabullenecektim
Dünyanın guzelliğini umursamadan
Senin yüzünü anımsayamadan
Çekip gidecektim
Ama kabullenemedi bunu ruhum
Her şeye rağmen devam edecek
Yalnızlığı benimseyecektim
Belki ağlayarak belki uyuyamayarak
Haykıracaktım senin adını
Gördüğüm her ağaca tekrar tekrar
Haykıracaktım ki seni gördüğünde bana haber versin
Koşup geleyim
Soluduğun havayı bastığın toprağı ayak izini
Ve belki yere düşmüş bir tel saçını görüp
Seni nekadar çok sevdiğimi
Ölümün gereksizliğini hatırlayıp
O kurtulamadığım uykusuz gecelere bu sefer
Gülümseyerek girebileyim