Tophane Şiiri - İdris Çetin

Yerli yabancı turistlerin akımı,
Aşındırıyordu, tümsek yolları.
Göçmeni ve yerlisiyle kucaklaşan Bursa,
Batı rüzgârını içine taşımıştı, bir kez daha.
Suratımıza yabancı gibi bakan yerliler,
Hemen oracıkta, yobaz deyiverdiler.
Nereye gitsem; karşıma tarih düşmanı çıkıyor,
Tarihi sevenlere kem gözle bakıyor.
Yerli ve yabancısıyla tarihimize bakarak,
Atalarımızın kahramanlıklarını görerek,
Onların cihat ruhunu kavrayarak,
Şanlı tarihimizden ders alarak,
Kendi hamurumuzla yoğrulmalıyız.
Bir anda Tophane’yi dolduran turistler,
Bu büyük tarih, ne güzel ibret dediler.
Artık bir topumuz haykırıyordu,
Tophane’den bütün dünyaya,
Sevgi ve kardeşlik nidaları yükseliyordu,
Uçsuz, bucaksız fezaya…

Bana zevk vermiyor, Bursa’nın yeşilliği,
En şirin tepesinde bile.
Bir zamanların şanlı ovası,
Elinden gitmişti, ilahi davası.
Osman Gazi, Orhan Gazi ve Yıldırım,
Boşuna mı sancağını surlara dikmişti,
Ve atlarını, en korkunç vadilerde koşturmuştu.
Bursa! Sokaklarını anlamakta güçlük çekiyorum,
Yollarında içilenleri meşrubat zannediyorum.
Cinselliklerini değiştirenler, çağdaş olmuş dilde,
Bütün hayatları ve düşündükleri belde…
Aranmaz olmuş, eski başkentte Allah’ın rızası,
Korkuyorsunuz yapacağım diye, dil kazası.
Bir ses geliyordu, beynimi yırtarcasına,
Kaç bu koca şehirden ötelerin ötesine,
Kimselerin seni bulamayacakları yere…
Kaçayım ama nereye, Uludağ’a mı?
Uludağ eskiden uluydu; hem de pek ulu
Ve bütün damarları misk kokusuyla dolu.
Kuşlar, böcekler; otlar ağaçlar ve kayalar;
Arasından fışkırıyordu en derin tefekkür,
Yüce yaratıcıyı durmadan ediyordu zikir.

Şimdi Uludağ kaybetmiş ululuğunu,
Arıyorum ama bulamıyorum doruğunu.
Bizde benzemişiz, batılılara zamanla,
Büyük bir gaflete dalmışız uykuyla.
Biz kaçmayacağız, olduğumuz yerden,
Biz kalkacağız, düştüğümüz yerden.
Tarihini, vatanını ve milletini seven,
Gerekirse bu uğurda, canını bile veren.
Müslüman hiçbir zaman yitirmemeli kimliğini,
Her zaman korumalı, öz benliğini…

20. 10. 1992
Bursa