Topçular Yokuşu Şiiri - Ayşe Şahinkoç

Hazanın vurduğu bu solgun sokakta,
Çıplak ayaklı, yanık tenli çocuklar gezerdi.
Dudaklarında her dem taze gülüşler,
Yüreklerinde her dem taze baharlar vardı.
Ciğerlerini patlatırcasına bir solukta inerlerdi
Topçular yokuşunu
Kirli gömleklerine, sökük pantollarına inat
Keskin bakışları, dik omuzları vardı daim
Delikanlılık vardı serde.

Bu sokakların tozuyla çamuruyla harmanlandık; ele geldik
Daha on sekizinde aşkın sırrına erdik
Ve koştuk kaderlerimizin peşinden
Yokuşu iner misali
Ama artık insaf yoktu
Kanadı körpecik ciğerlerimiz.

Yitik yaşamlar manzumesi yazmak; neden?
Hayat içre hayatı sorgulamak; neden?
Mazi, kendime anlattığım en tatlı masaldır artık hatıramda
Haliç'i seyrederken içtiğim bir bardak demli çaydır.

Sırdaşım kocamış yokuş
Sanki bir şeyler fısıldadı kulağıma;
Eskilerden gelen ama eskimeyen
Resimlerdeki her dem taze gülüşler gibi...

(Eyüp, Aralık 2003)