Topaç Şiiri - Kadir Ünlü

İmanına sıkı,dinine sıkı,
Eline,beline,diline sıkıydı;
Canım yurdum insanları,
Ben çocukken.

Pilavdan dönenin kırılırdı kaşığı,
Sılayı bekler,iyi bakardı sarı ineğe,
Basardı tereyağını çömleğe,
Olur ya bu kış,gurbette ki kocası gelirse,
Pilav,yumurta pişirilir gaz ocağında,
Demlenirken çay,
Bağrında kerme yanan,kızgın sobanın üstünde.
Geçmezdi,koyar testisini beklerdi,
geçene kadar,Cami’den dönen Hacı emmiler,
Çeşmeden gelen taze gelinler.
Toplanırdı,danasından zor ayrılmış,
böğüre böğüre yayılıma giden,
sığırların sıcak bokları,
Daha böcekler bile konmadan,buharı tüterek.
Çelik çomak oynardık,vururduk dımığına cevizin.
Elimizde çökelekli dürüm,
Üter biri birimizi,ardından ne güzel dalaşırdık,afili küfürler ederek.
Döndürürdük topaçı fırıl fırıl ama,
Dönek değildi,canım yurdum insanları,
Ben çocukken.

Çarık gibi kaymak tutar,kaşık batmazdı,
Sütüne su katılmamış,
Mayası sağlamdı yoğurtlar.
Buğday kavurgası yerlerdi,
Yaz’dan kalma kara asma üzümünün yanında , kör lambanın ışığında,
Güneş gönüllüydü insanlar,
Ben çocukken.

Büyüdükçe ben;küçüldü ve kirlendi,
İnsaniyet,vicdan ve merhamet.
Sarıya çaldı benizler,soldu gülüşler,
Kurban edildi sarı inekler
Doldu memlekete Anguslar,GDO lu etler,
Su karıştı,ayrana döndü yoğurtlar.
Sardı ciğerleri,ayrık otu gibi kanser.
Ne yediğimiz içtiğimiz,
Ne de akıbetimiz belli ?
Kayboldu,akide şekeri gibi boyalı topaçlar,
Fır dönüyor,canım yurdumda,
Topaç gibi insanlar