Tökezledim Şiiri - Suran Baran

Uykumu böldü bir tıkırtı, odamın kapısı karanlık
Mumlar söndü, dönük sırtı, karanlıkta bir sanık.
Gözlerimi yumup açtım, gözlerimi açıp yumdum,
Ayağımı buzlar kesti, soldurdu beni kuruntum.

"Ölüm" dedi bir ses, attım tiz bir kahkaha.
Ruhumu sardı bir kafes, senedim yoktu sabaha.
Hatırladım ki ölüm gelecek beklenmedik bir anda,
Adilce paylaşacak etimi, topraktaki yılanla.

Unutturmasaydı dünya, hatırlasaydım öleceğimi,
Çekiştirip durmazdım dünyanın kirli eteğini.
Azrail göründü birden, elinde ne gül var, ne de tırpan,
Akıbetim ne olacaktı acep, buydu beni korkutan.

Ruhumu verirken Rabbe, bir sonbahar sabahıydı.
Garip! Bir mezar bu kadar iğrenç kokar mıydı?
Mezara girene dek tek bir yâri bekledim.
Hakiki yâri unutmuşum, anlayıp tökezledim.

Kanamış dişler, bacaklarım kenetl, ayaklar çıplak,
Meğer ne de yakınmış uzak sanılan toprak.
Girdim mezara, dostlarımla oynuyorum saklambaç,
Anca bulurlar beni, bükülüp de bel, ağarınca saç.