Tokat Gibi Patladı Suratımda Yalnızlık

Tokat gibi patladı suratımda yalnızlık,
Aşifte bir kadın kahkahası gibiydi terk edilmenin uğultusu.
Ağırdı yüküm, soğuk ve uzaktı bana,
Ne yazdıklarım, ne söylediklerim, ne çığlıklarım, ne bakışlarım…
Erişemiyor, dokunamıyordu sana.

İşte tam da,
Tamda o anda; öldü zaman ve zıpkın gibi fırladı hislerim göğüs kafesimi delerek,
Kapadım gözlerimi bir umutla, açtım sonra.
Saplanmışlardı; dağa, taşa, çiçeğe, böceğe ve kuşa ve hatta tanrıya ve toprağa…
Ama onlar istemişti sevgimi sense reddettin!
Reddettin yüreğimi…

Kan;
kıpkırmızı
ve simsiyah
ve sarı
ve turuncu
ve mavi
hepsi hayallerimin rengi…
Boğuldu yüreğim can bile çekişmedi, bıraktı kendini…
Öldürdün!
Öldürdün içimde beni…

Dökerken aşk çınarım yapraklarını; hala yeşereceğinin müjdecisiydi “kendine”…
Azrail’se inattaydı, belli almayacaktı canımı, şeytan biraz daha gülecek,
Şans uzakta sevgi ise kuytularda olacaktı…
Sen? Sense; sevişecektin başkalarıyla,
Başka nefesleri paylaşacaktın, başka parçaları…
Ben bense; zaten çaresizliğimle diz çöktüğüm yerde,
Öylece…
Öylece durup, kalacaktım…