Tohumken Ben Şiiri - Nüha Kara

Küçükken can atardım
Bir tohumken hayal ederdim
Büyümeyi
Zira bir hevesti her çocuğun düşündüğü
Ama asla mutlu olamadığı

Annem derdi belki
Seninle birlikte büyür dertlerin diye
Aldırmamıştım
Anlamak istemedim çoğu şeyi
Hayat sen ne kadar anlamak istemesen de
Karşına çıkarır bir yazıyla ve yahut
Yolda gördüğün eski bir dost ile
İşte o zaman anlarsın diyemem elbet
Keza daha büyür gittikçe
Boğazına oturur kimi zaman
Aman anlamasınlar deyu didinip durmaktır büyümek belki de
Kim bilir büyüdüğünü zannetmek belki de

Zorlanıyorum büyümekte
Hala küçücük olsam dahi
Oradan oraya savrulur oldum
Kendimi bile bulamamışken
Hayatın anlamsız soruları her daim beni bulur oldu
Bir sorunun beş farklı cevabı
O cevabın ardından çokça seçenekle baş başayım
Kaç kere daha düşeceğim kuyulara
Kaç defa daha tecrübe edineceğim bu oyunları
Bunca hilenin arasında
Düşüncelerin arasında yıpranıyorum
Ağır ağır ağrıyor yüreğim
Bir anda gelse diye düşünür dururum
Bir yara bandı misali
Hızlıca çekiverse biri
Bir anda acısa ve sona erse bütün bunlar
Şıp diye büyüyüversek
Bu dünyanın yalanları içinde

Derken;

Sadece yürüyorum şuan
Kabullenmemeye doğru
İsteksizliğe doğru
Anlamsızlıkların açığa kavuşmasına doğru
Engel ol olabiliyorsan
Yaradan yazmış hikayeni
Neyden kaçıyorsun ki
Dönüp dolaşıp gideceğin yer belli
Yine de yürü kendini bulmaya doğru
Yanlışa doğru da olsa
Büyüyünce anlarsın o vakit