Tohum taşır elleri...

.

Sesle birlikte geldiği söylenir, söz yokken vardır derler.
Ana nefesiyle çarpar ilk yüze ve sonra büyür çocuk elleriyle.
Resmini çizer dokunduğu yerlere.
Sızılı yürür keskin yamaçlı dağlarda, denizden yana gelirken mavidir.
Gün dönünce yalnız kalır şehir ışıklarıyla.

Kimi der ki; Bizi ağarttı, kuruttu yüzümüzü, gurbette öpmek zordur o yüzden.
Konuşamayız çünkü dudaklarımızı kurutmuştur.
Su desek bazen, yağmur alır gelir, memleket anlatan türküler söyler.
Takılıp peşine gitmek varken binbir adla çıkar karşımıza.
Can olur kimi zaman bu mavi yalnızlıkta.
Kimi zaman çocuk uçurtmalarına dost.
Bir zaman hiç olmadık yerde yüzü gülen bir merhaba...

siz bilmezsiniz
en sevdiği iştir bilirim
perdelerle oynaşmak
canı çeker sarar kendini
onunda var elleri
kendi diliyle söyleyecekleri
yerine geçmediniz ki

kapı açar bir yerlerde
sığınır girilmeyecek diplere
kum kaldırır çöllerden
tuz ovalarından beyaz bulut
taze pamukludan eteklere
kendinden ekler tebessümü
ne deseniz anlamaz
onundur güzellik dokunduğu yerde

siz bilmezsiniz
tohum taşır elleri
bıyıkları terlediğinde görürsünüz
sarı başaklar dizlere serdiğini
ne zaman yüreği büyüse
harmanlarda görülür sesi
savurun sapı başağı
ayrıldığına kavuşur bağrı

siz bilmezsiniz
zamanı gelmiş aşklarda
kaçıp gitmediniz
ne rüzgar ektiniz
ne fırtına biçtiniz
bahar gelince
küsüp giden sizdiniz

bahar gelince sessizce
su’ya döner yüzünü
ne olur der
beni ölmeden seviniz...

27 06 2006

.