Tohum Şiiri - Aylin Tamakan Nergiz

Buz gibi bir havada
ılık bir rüzgarla yaprağın savrulup yere düşmesi
gönüle aşkın düşmesi gibiydi
belki de tohumun da toprağa düşmesi
"Şeytan" dedi.
Unutma ki şeytan da bir melektir.
En sevdiğim!
Ancak meleğin şeytanını bulduysan şanlısın.
Gök yüzünde mi?
Belki de toprağın derinlerinde
gökyüzüne kavuşturmak senin elinde.
Öyleyse tohum ekmeliyim.
Nadas zamanı bitti, tam zamanıdır şimdi.
Gövdene kim sarılacak diye sulamak isterim.
Nasıl sulaman gerektiğini bildiğinden şüphem yok
lakin dikkat et şeytani tarafıma denk gelmesin.
Ama kokarım ben toprağın dibi gibi...
İyi ya işte, yağmur gibi tohumdur kokusunu toprağa veren.
Hem tohum işlemese içine içine, toprak kokabilir mi böyle güzel.
O vakit, kazmaya başla, kendi kokunu duymadan
Tohumun içimde büyüyor sanırım
toprağın hiç bu kadar sert ama
çabuk çatladığını görmemiştim.
"O" sensin,
Hayır. Ben olduğumu düşünmenin benim özelliklerimle(iyi) bir ilgisi yok.
Kendi ihtiyacın olan şeylerin bende var olması tamamen.
Bu nedenle "O" bende ki "SEN".
Aslında güzel olan sensin
Ben derim ki önce içime bir gir
orada ki güzelliğimi göstereyim.
Tohumlarını attığın humuslu yollarda gezdireyim…
Sıcak sıcak terlerken de soğuğum ama
Güneşim sabah ayazında kalmış ama toprağım hala seni ısıtacak kadar sıcak.
Çünkü dilinden dilime çevrilen şeytan, ateşini içime salarken ateşimi sinsice yağmur olup içine döker.
Soğuk yağmurlarım da ısındığın zaman
tohumun dallanıp budaklanacak ve gökyüzüne sarılacak...
Hadi şimdi yeni bir tohum at..!
Köklerimiz birbirine karışsın ve goncası çatlamamış gökyüzünde beraber sarılalım
Hadi şimdi yeni bir tohum at...!


Aylin Tamakan