Tohum Şiiri - Yusuf Sinan Berber

tohum vardı, toprak vardı,
ben onu gözümle diktim,
böcekler, karıncalar, yemesin diye,
götüm dışarıda, kafam toprağın altında,
büyümesini bekledim,
dilimi, damağımı kuruttum,
ona sular içirdim,
kar yağdı gelin oldu,
dualarla duvaklı,
yazları sarışın bebek,
bahar hep papatya,

''burada papatya demem, denk gele değil,
bilerek, hatta kasten, hatta sarı papatya''

güzün, ıslak saçlı, sümükleri ağzına kaçan, ağlak bir kız çoğu,
belki ayağında kırmızı çizmeleride vardı, ama hatırlamıyorum,
büyüdü, sonra küçüldü,
sonra ben büyüdüm, küçüldüm,
dar geldik, geniş geldik,
tene, toprağa, bedene, ete,
yazlara ısınamadık, üşüdük,
kışlara üşüyemedik, soğuduk
sonrası zaten hep ıslaktı,
beni ıslattı, kendini ıslattı, altını ıslattı, üstünü ıslattı,
köklerini de söküp, doğduğu yerden, küfredip toprağına,
filmlerdeki ağaçlar gibi yürümeye başladı, çok uzaklara gitti,
baya, epeyi uzaklara, ben bilmem yani oraları, duymadım da, gitmedim de hiç, ama bazen arılarımın ayaklarına bulaşmış polenlerini görürüm, vızıltılarından bir haber anlayama çalışırım, arılarım dan anılarımın, anladığım kadarıyla, iki göz, sıcacık bir serada, kir topu gibi, tatsız, tuzsuz turfanda sevgiler doğuruyormuş şimdi...