Her insan yalnız doğuştan
Bakmayın süslü iltifatlara
“Sana kurban bu can…”
“Ölürüm yoluna…”
“Sensiz olmaktansa…”
Yalnızlığın tezahürüdür aslında.
Çılgın bir ırmaksa hayat
Hepimiz saman çöpüyüz üstünde
Bir dal parçası görmeyelim
Döner dururuz çevresinde.
En kötü duygu, yalnızlık hissi
Düşünün gece karanlıkta yürürken
Bir korku, bir kurt kemirmez mi içinizi
Cesaret bulmaz mısınız
Bir çocuk bile tutsa elinizi.
Öyle bir duygu ki yalnızlık
Bilmem ne… yazsa da kartınızda
Partiler, balolar...
Sayısız dostunuz olsa da etrafınızda
Kimbilir kaç kere dolar boşalır salonlar
Yıkılmışsa gönül köprüleri
Neye yarar etrafınızdaki kuru kalabalık.
Anlamak ister insan, anlaşılmak
Farklıdır, eğilir kimi zaman çizgiler
Önemli olan aynı paralelde buluşmak
Kimsenin umurunda değil kaş göz
Boy pos, izafidir böyle özellikler
Kimse yok mu dediğinde insan
Ben varım diyecek bir ses bekler
Sevgi, saygı, bunlar güzel erdemler
Unutmayalım ki böyle kavramları bile
Yalnızlık korkusu besler.
Kayıt Tarihi : 9.3.2008 23:58:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Elbette kimse tek başına değil dünya da, ıssız bir ada da yaşamıyoruz sonuçta. Ne dostlar ne arkadaşlar vardır etrafımızda. Ama nedense garip bir yalnızlık hissine kapılır insan. Anne, baba, eş dost... fiziki bağ bir bakıma. İster ruh ikizi deyin, ister ruh eşi, tutturabiliyorsanız aynı frekansı, Yalnız değilsiniz, iki kişilik kalabalık dünya da...
