TM- Sevgili Irmağım ı Şiiri - Sami Bağcı

Yine bunaldım, yine ruhum karardı
Yine üstüme üstüme geliyor tüm dünya
Hep bir ağızdan vıdı vıdı…
Ne kadar cırtlak, çirkin ses varsa
Konser veriyor beynimin içinde
Var ya…
Şu Kızılırmak’ ta olmasa
Çoktan boğulup giderdim bu şehirde.
…
Saate baktım, on dört on altı
Her şey yerli yerinde
Erimeye yüz tutmuş dünkü yağan kar
Benim gibi birkaç firari
Küçük söğüt ağacı, karabataklar
Ara sıra pike yapıyordu yine beyaz martı.

İnsan silueti bile görmek istemiyorum, uzaktan da olsa
Tüm bağlarımı koparıp dünyadan
Keşke şu kıyıda küçük bir kulübem olsa
Anlamadığım bir şey var beni bağlayan
Ya kendimi buldum burada
Ya da kaybolduğum yer şu kıyılar
Kim bilir, kendime dair ipuçları arıyorum farkında olmadan.

Dışarıda çisil çisil bir yağmur
Sesini duyuyorum ama çok uzak
Koro susuyor
Ruhundan ses veriyor solo…
Ara sıra eşlik ediyor alüminyum kapak
Cam mı buğulanıyor
Yoksa ben mi öyle görüyorum
Gerginliğim kayboluyor
Her yudumda biraz daha gevşiyorum.

Tatlı bir ılıklık, sanki el geziniyor ensemde
Dönüp bakıyorum,
Güneş karşı tepeye tutunmak üzere
Hadi artık gitme vakti der gibi
Tamam, tamam, gideceğim
Demek ki ırmak bile bir yere kadar
Eğer sende böyle yaparsan sevdiceğim…
Ama gözüm arkamda kalacak
Bensiz ne yapacak karabataklar
Kime emanet ederim söğüt ağacını, şu martıyı
Gideceğim, bir gün temelli gideceğim.