TM- Babama Mektup I Şiiri - Sami Bağcı

Baba
Üzgünüm ama
N’olur bana kızma
Ne bir baltaya sap olabildim
Ne de bir sapa kazma.

Hani
Büyük adam olmamı isterdin
Oldum baba
Oldum amma
Kes, biç…
Görsen,
Alası çıkar benden kerestenin.

Ne şehre tutunabildim
Ne gözüm var
Doğduğum köyde
Şaşırdım kaldım
İki arada bir derede.

Ama
Hiç çalıp çırpmadım baba
Belki beceremedim
Hani derdin ya
Dürüstlük en büyük sermaye
İnsan olana…
Bocalıyorum yine de
Dürüstlük ve aptallık arasında.

Bildiğin gibi değil artık
Hayat çok hızlı akıyor baba
Her şey bir anlık
Ne varsa değişiyor
Akşamdan sabaha
Anlamak imkânsız
Kavramaya çalışıyorum el yordamıyla.

Değişmeyen bir şey var
Ben hala o küçük çocuğum
Hatırlar mısın?
Nasıl gözlerdim akşam yolunu
Sen yorgun ve bitap
Hala özlüyorum o ter kokunu.

Keşke
Keşke bir gün çıkıp geliversen
Yanında annem
Tutmuş ellerinden
Ah baba
Şu acımasız dünyada
Güvenilir sığınak olurdu gölgen.

Neyse
Hepsi bir yana da
Odun modun
Bir Fatiha okuyacak
Evlat bıraktın ardında
Başka kusurum yok
Kusur…
Bir nesli sokaklarda harcayanlar da.