Tiyatro Sahnesi Şiiri - Önder Can

tek kişilik bir tiyatro oyununda gibiyim
ve bir tane izleyicim var
oda sensin kendim yazıyor kendim oynuyorum bu oyunu sen izliyorsun arada bir sanada rol veriyorum oynuyor tekrar geçiyorsun izlemeye. Doğaçlama yapıyorum ne gelirse aklıma anında onu veriyorum sahneye. sen izliyorsun ben seni görmeden oynuyorum oyuncu heycanlanmasın diye sahne dışında heryer karartılır ya öle bi durumdayım. Bir sevdayı oynuyorum yıllanmış bir yürekde yeşermiş taze bir sevdayı.
acemiyim oysa ben bilmem tiyatro yapmasını o yüzde bocalıyorum sığmıyorum sahneye genişletmek istiyorum olmuyor. aynı kelimeler sürekli boğazımda tekrarlanıyor acemilik ya senaryoda eksiklik oluyor işde. ve donup karanlıktaki görmediğim sana dalıyorum aynı nakaratı tekrarlıyorum
SENİ SEVİYORUM
SENİ SEVİYORUM
SENİ SEVİYORUM...
her tiyatro gibi buda biter diye düşünmüyorum o karanlığa doğru hala oynuyorum aynı oyunu sen belki o karanlıktan çoktan çıktın ve sahne boş. düşünmüyorum bunları ben bu oyunu zaten karanlığa oynadım yıllarca orda birinin olması değil birini düşünmek yetiyor dizlerimin titremesine ve bu oyun seyircisizde olsa tiyatro kapanana kadar oynanmaya devam edecek...
önder can