Tiyatro Kavaktan Tabut Şiiri - Bilal Oza ...

Hüzün ve efkar dolu bir hayat yolu gibi
Uzanan şiir mısralarında tanıdım kendimi
Bir tiyatro sahnesi kurdum hatıralarıma hayallerime
Yönetmeni senaristi herşeyi bendim tek seyircisi
Hergün kapalı gişe oynatıyorum içimdeki duygulardan
Giriş bedava bir savaştaki çocuk ölümü kadar
Bilet kesen yok girilebiliyor
Oyunları bir fotoğraflayan var görünmüyor
Sahne pierre loti'de kavak anısından
İstanbul canlanıyor gözlerimde seyrediyorum
Konu bazen sen oluyorsun sahne alev alıyor
Bazen sensizlik oluyor içim yanıyor
Bazen sessizlik oluyor kavak yellerini dinliyorum
Bir çiçek buluyorum nedensiz bana eski şarkılar söylüyor
Kokusundan eski bir aşka dalıyorum
Acılar atlatıyorum yara bere içindeyim
Avuçlarım kirlenmiş acıyor ve dizlerim
Ağaçtan düşmüşüm
Sahneden
Hepimizi uykuya yatırıyorum
Ruyalarda içimden anne sütü kadar temiz bir ninni geçiriyorum
Uyandığımda tekrar oynatıyorum
O kadar oynatıyorum ki kendime bakamıyorum
Ölmüşüm haberim yok

Sadece bilenler önümden geçenler göremediler
Sevmeyenlerim bile gelmiş izlemeye
Sen yoksun belki haberin yok
Sahne yıkılmadan önce gelebilselerdi
Hala oynatıyorum
Bu sadece seni sevdiğim için herhalde
Herhangi bir oyunun bir anında
Kedimi sever gibi seviyorum seni her halde
Her gördüğümde olağanüstü bir manzara gibi seyrediyorum seni
Gözlerimi alamıyorum
Yağmur yağdıkça büyüyorum
Ölmüşüm haberin yok

Her doğumgünümde bir yaş daha üzülüyorum
Güneş açtıkça yanıyorum
Mutlusun
Haberin yok