Tiyatro Şiiri - Ali Rıza Fatih Bakırcı

Perde aralanınca başlar oyun
Herkes rolünü oynar;
Kimi para, kimi aşk, kimi din için

Seyirciler de biziz oyuncular da
Bazen güleriz kendimize, bazen ağlar, bazen şaşırırız
Doğrusunu yanlışını hiç düşünmeyiz
Sonuçta mendebur suratlarımıza bir surat daha ekleriz

Kimi gerçek sahtelerle avutur kendini,
kimi sahte gerçeklerle
Ya kendini ya da kendi kandırır ki işte
Olay bu kadar gözlerimizin önünde
Peki doğru ne? Maznun kim?

Ne gerçekler bizi doğruya götürür
Ne de senaryodaki perde arkasından görünür
Kimi aşkını dillere destan eder
Kimi dini için çekinmeden ölür
Kimi para için öldürür,
öldürmeyi göze alan ne yapmaz ki?
Peki ya ölmeyi göze alan?

Ekseriyet sahte gülücükler ve de mutluluklar saçar
Bazıları aşk için, aşk uğruna
Kimi belki samimi belki riyayla ama dini için
Kiminin kahrolası tebessümü dahi para için
Sonuçta herkes, her şey sahte bu perdede

Bizi doğruya götüren ne bu sahte tebessümler,
ne gerçek sandığımız hayat,
ne öldürmek,
ne ölmek,
Hayat dediğin rüyalar içinden rüya beğenmek
Hayat sırtladığımız roller, sırıttığımız her şey
döndüğümüz dolap, düğümsüz bağ
ağladığımız ölümler, güldüğümüz bölümler
sarıldığımız umutlar, sıkıldığımız hudutlar
sevdiğimiz insanlar, maznun olup yananlar
kemirdiğimiz tırnaklar, ördüğümüz yumaklar
kazdığımız toprak, gömüldüğümüz çukur
Hayat bir çift söz etmeğe değmeyen, bir ömür yaşam
gözyaşlarıyla uğurlandığımız bir tiyatro
alkışlarla yükseldiğimiz...
Hayat perde arkasından ibaret zannettiğimiz,
olay arkası perdeler...