Tiyatro Şiiri - Osman Dağıstan

Bir Eylül akşamı farkettim onu
Eylülün yalnızlığında yanlızlığımı paylaştı hayali
Bütün bir sonbahar;
Sevdam döküldü dallardan yaprak yaprak.
Kar altında kaldı kışın
Ezilmedi. Dipdiriydi kardelen gibi;
Ortasına çakıldı o bembeyaz denizin.
Yağan yağmurlar can verdi
Sel suları gibi coştu baharda...

Ve bir Nisan akşamı
Nisan yağmurlarının en mahsunu düştü yere.
Bitmişti bu masalda hayat sahnesinde oynanan tek perdelik oyun gibi.
Alkışlayan olmadı hiç
Seyircisi de yoktu zaten.
Oynayanlar bir cansız hayaldi;
Birde BEN...