Tiyatro Şiiri - M Ediz Hatipoğlu

En usul tiyatrosunu veriyor gönlüm bu sezon,
Köhne gönlüm, körpe şehrimde...
Yerleşiyorum rahatsız koltuğa,
Bir sigara yakıyorum...
Şaşkın sehircinim en ön mahlinde,
Sen uzanıyorsun
Kolpa hayatından kesitler...
Gülüyorsun sonra,
Vurdumduymazcasına
Titriyor atar damarım.

Senaristten sana hitaba layık tek bi kelam istiyorum.
Bulamıyorum.
Kalabalıklaşıyor sahne,
Ben sana bakmayı bırakmıyorum,
Yoruluyor zihnim
Seni seçmekten
Ama yinede zorluyorum bağımlılığımı.
Lanet olası!
Bu yüzden belkide;
Kendime karşı duyduğum; NEFRET ve MERHAMET!
Beraber izlerdik perdeleri, tiyatroları...
Arzuyla, tutkuyla..

Şimdi ise benimki bitmeden gidiyorum
Kendimi, oyunumu yarıda kesiyorum,
Deli ediyorum kendimi
İlk defa belki
Yıkıp karanlığımı
Senin vurdumduymazlığın,
Senin yanlışlarınla gidiyorum.

Gitmek mi zor, kalmak mı dedik hep.
Sakın sanmaki senden kaçıyorum.
Kendinden kaçarmış insan,
Gidiyorum!
Zor mu?
Abartmışlar fakat;
Pes etti deli gönlüm
Yitik, bitik sana.

(''Çekilmez bir adam oldum yine:
Uykusuz aksi nalet.
Yine her seferki gibi haksızım.
Sebep yok, olmasıda imkansız.
Bu yaptığım iş ayıp, rezalet.
Fakat elimde değil