Bahar kokusu geliyor burnuma
Kelebekler konmuş saçlarıma
Kuş cıvıltıları bir şarkı iliştiriyor kulaklarıma
Yârin sevdası düşer ansızın can damarıma
Ve ben sımsıkı sarılıyorum,
Kahkahayla gülüşen içimdeki çocuklarıma…
Tebessümlerim büyüyor, içim içime sığmıyor
Güneşi koynuma alıyorum
Çılgınca geliyor belki ama
Kendi kendimi yakıyorum
Hayatın rahminden düşüyorum
Mevsim bahar olsa da üşüyorum
Kasılıyor kasıkları acının
Yırtılıyor perdeleri
Gün yüzüne çıkıyor en değerli hazineleri
Tir tir titriyor düşleri
Gök gürlüyor, şimşekler çakışıyor
Sırılsıklam yağmurlar boşalıyor
Tepemden aşağı…
Yıldızlar… Yıldızlar ne güzel parlıyor
Ayışığı yatak sermiş sere serpe mehtabı izliyor
Gün ışığı mahremiyetini örtüyor,
Gecenin karanlığında…
Zincirini koparmış sessizlik çığlık atıyor
Mutluluk yalnızlığı ile sevişiyor.
Ve bütünleşmenin hazına varıyor
Sonra yine bir kentin sokaklarında kayboluyorum
Hiçbir yerde kendimi bulamıyorum…
Ve dönüp, kendimi kendimde arıyorum…
04.03.2014
Kayıt Tarihi : 8.3.2014 15:22:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
hayat ve insanın bütünleşmesi.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!