Perdenin arkasındaki titreyen yaprak,
Güneş yok oluncaya kadar sen varsın,
Perde şeffaf,güneş parlak sen ürkek,
Kollarını açtın,
Her mevsimde gülümseyerek,
Sevgini saçtın,
Kendini kaybederek.
Bir şeyler anlattın,
Rüzgarlarla beraber dans ederek
Mevsimler dönmeyince bırakıp gitmedin.
Ben sen de buldum kendimi,
Seninle paylaştım derdimi,
Seninle aştım bendimi,
Bir zaman tünelinde,
Hep beraberdik seninle,
Ansızın buluşup,
Bir sonbahar gününde
Bırakıp bizi
Kaçtın toprak sevgiline…
Hüseyin SÖNMEZ
28/11/2010
Kayıt Tarihi : 13.12.2010 20:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!