Titreyen Benim. Şiiri - Nevzat Seçen

Titreyen Benim.
Baharı aradım estiren nefesinde.
Üşüdüm, titredim, içim dondu.
Çaktı şimşekler, yağan yaşlarımda,
Gürledim, ünledim, ses ettim.
Isındım birden,
Çiçekler açtı beyaz cemalinde.
Sonbaharı gördüm gözlerinde,
Kışa yaklaşıyordu bakışların.
Zemherinin kokusun da nasıl olurmuş,
Tenin.
Kardelenlere dönmüş saçların.
Kıvrım kıvrım savrulurken
Yele karşı,
Açılan bir yelkendi sanki,
Yalnızlığa sürükleyen hasretin.
Bir tepenin üstündeydi
Umut çiçekleri.
Kuruyan yapraklarına bakarken
Yanakları ıslanıyordu kederinden.
Başımın üstündeki sis dalgası.
Bir de ta … şuramdaki ağır sancı.
Gözlerimdeki yaşlar ise, sana ağladığımın aşikârıdır.
Güneşin gelmediği yer senin değil be gülüm.
Senin gelmediğin yere de güneş gelmez zaten bilirim.
İşte böyle be nurum, bir tanem.
İşte böyle.
Yine sevgi yumağımızın üstündeki kara bulutlar,
Yağmur yerine kuraklık getirdi.
“Havada bulut bu ne dumandır.”
Ne güzel söylemiş söyleyen.
Sanki yıllar evvelinden görmüşüz de bir birimizi,
Ağlamaya yamak, kara bulut.
Islanamayan çiçeklerimiz,
Solmaya yüz tutmuş
Hayallerimiz.
Artık;
Üşüdüm, titredim
İçim dondu.
Sonbaharı gördüm gözlerinde.
Bir kış bakışlı uhdelerin.
Donmuş bakışlarımda
Akan her zerrede.
Titreyerek,
Baharı, baharı aradım nefesinde.
Ama yoktun artık.
Baharında yoktu.
Kışında.
Uzattığım eller bomboştu,
Zemheri çukurunda.
Bomboş, kendimi kucaklar ellerim,
Oysa sana hasret duyan,
Yalnız benim.