Titanik Şiiri - Sezen Gül Arıkoğlu

Atlas okyanusunda, baldıran zehiri içmiş bir güneşte,
Hanımelleri kokuyordu,
Beyaz köpükleriyle sevişen dalgalar.
Titanik yorgun
Sırtında ağır bir yük
Ve ateşçiler kömür atıyor kazana.
Makinist Jonson dalmış ufka
Ateşçiler kömür atıyor kazana
Titanik yüzüyor, yüzüyor, yüzüyor...

Titanik, zamanın gemisi
Titanik, aşkın gemisi
İçinde ben ve sen
Duyumsuyoruz bir Grek tanrısının çaldığı liri
Lir çalıyor, titanik gidiyor
Lir çalıyor, titanik gidiyor...
Ateşçiler kömür atıyor kazana
Titanik gidiyor, gidiyor, gidiyor...

Hey Poseidon,
okyanusun yakışıklısı!
O liri çalan sen misin?
Sen misin o sesin sahibi?
Ya çılgın aşıklar mı dans ediyor parmak uçlarında?
Mahzende şarap kadehler de kalkıyor
Ateşçiler kömür atıyor ocağa
Titanik yüzüyor, yüzüyor, yüzüyor...

Geminin ucunda dersinki Mecnun'dur sarmış Leyla'sını
Bu ne sevdadır hey hey!
Sular köpürüyor, saçlar tel tel çarpıyor yüzlere
Lir çalıyor Titanik gidiyor
Ateşçiler daha çok kömür atıyor kazana
Bu çarpıntı buzdağının ki değil
Kalbimin gümbürtüsüdür
Kalp değiyor kalbe
Buzdağı eriyor
Titanik kurtarıyor kendini ölümün elinden,
İki çılgın aşığa borçlu kalarak yüzüyor, yüzüyor, yüzüyor
Hiç batmadan....