Tirşik Şiiri - Abbas Paksoy

Tirşik dediğin de, zehirli bir ot.
Yanına bile varmaz, aç ölen at.
Hele dilinle, çiğsini biraz tat.
Kuduz it gibi, nasıl dalar tirşik.

Domuzlar da, sana eyler akını.
Yeşil ekine, veririler çarkını.
Kökünü söküp, alırlar hakkını.
Demek, az bulunan nimetsin, tirşik.

Seni ıslah için, çok emek gerek.
Hangi dilden alıyon, onu bilek.
Bizlere her şeyi yaratmış, felek.
Seni yemek, biraz zahmetli tirşik.

Çalı diplerini, tek tek yoklarlar.
Fare kulağı, gibiyi toplarlar.
Bir pişirim olunca da, hoplarlar.
Hemen eve doğru, koşarlar tirşik.

Cıdırlıdır, Kastalın çalıları.
Tirşik toplar, hasta karıları.
Yolda dolaşan, eşek arıları,
Sorsam, yerini söylemezler tirşik.

Bıçakla, seni incecik kıyarlar.
Mayalansın diye, yoğurt koyalar.
Üzerine, biraz da un yayarlar.
Bir palaz ile, bastırırlar tirşik.

Kazana girer, taşarak kaynarsın.
Şimşirden çömçe ile, dans oynarsın.
Kesme kütüğü de, altında yansın.
Lokur lokur pişmen, hoş olur tirşik.

İyice pişip, ocaktan inince,
Sarımsak da, içine tam sinince,
Çocuklar da, etrafında dönünce.
O, kokun da, bir başka olur tirşik.

Fukaranın, kışı seninle geçer.
Yanına, bulgur pilavını seçer.
Yatar kalkar, durmaz, hep seni içer.
Garipler de, seninle doyar tirşik.

Andırın doktoru, diye satarlar.
Kadirli de, gramını tartarlar.
Paksoy’umun, gözleri nasıl parlar.
Senin adını da, duyunca tirişik.