Tirşe Şiiri - Mavi Umay Şükran Ay

suçluyum

çelişkinin diz bağı çözülmüş
benden farklı yürüyor beynimdekiler
söz benliğe koşutsa erdem hangi çizgide kesişir eylemle
sonsuz uzam tarhında bahar bahçe açmış ihanet
susuyorum asır dilince olanlara mimemis arınmışlığa

zincir neydi aykırıyı birleştirenden başka
tehir neydi gömüt taşına yazılmaktan öte

yalan olanın kendi bizleşti
elma kokulu gerçek de sanrı
yaşam nasıl göçüm olur sevgili
köpürüp akarken içimde tirşe
karanlığa kilitlenen karanlık üstüne
yaşam nasıl gömülür gör
sözün söküm vakti

suçluyum

göğün kanatları az gelir duyduğuma
yerin altları dar cezama
tirşe akardım oysa bir zaman
tirşe bakardım karanın aynasına
uyuduğum mavi, uyandığım yeşil

bütün renklerin alfabesi sessiz okunur gözüme
bütün ışıklar yokluğa zimmet şimdi …

bir yemin göz kırpar çok uzak gecenin göğüne
sonu var mıdır yalanın bilmem
bilmem sonsuzluğu ne kadar sürer gerçeğin

suçluyum

diz bağı çözülmüş çelişkinin kılıncı
keskinliğini sınıyor bende

pusatsızım

silinmiş ismime karşıt yazgım

eğilmiş korkuya koşut yaradana başım dik
aşka güdümlü öfke som asalettir
bildiğimden suçluyum(z) hadi kes …
iki gözümü kapalı gözlerinden

ş.ay