Tırpanlanmış Bazı Masallar

karanlığa çarpar çocuklar,
bütün evcil inatları saplarken
kendi göğsüne.
kaybolur,
kimin onu arayacağını görmek uğruna.
cetvelle çizilmiştir bile,
gidilecek tüm yolların renkleri.

üçgendir bütün çatıların evleri.
ne ok gerekir sonrasına,
ne kabza ne de mızrak.

ben en ıssız baharların ressamıyım.
ressamı benim,
incelikle kumlaşan tüm dağların.
çünkü sadece benim ellerim boyalı.
çünkü en çok ben yorgunum,
lacivert bir bulutu,
gök mavisi rengine boyamaya çalışmaktan.
onun rengini
gözyaşlarımla
açacağıma olan inancım,
inadımdandır.
imdadım,
inadımın hemen yanında.
atmaya cesaret edemem
imzamı altına.

tanımazken böylece kimse beni,
ben düşerken gövdeme balyozlar vuruldukça
yine de koyu bir kalabalık beklerim.
o yurtsuz, o karanlık, o isyancı atlar
bilenir durur içimde,
esaret akşamdan hızlı çoğaldıkça.

korkumu kavgamla bastırırım.
ıslık çalarım,
kendime çıkan tüm yokuş başlarında.
yurtsuz atların nallarına yapışır,
çiğnedikleri cesetler.
kör bir bıçak bilendikçe bilenir,
kalp kapakçıklarımdan bir çocuk fışkırdıkça.
sonra, ona verdiğim sözler aklıma gelir.

kör bir testere keser beynimi,
her kıvrımına yeniden şekil verir.
iklimler yeniden söz hakkı alır,
sayfalarca yazılır hayat ve yaşamak hakkında.
-yazmak,
okuma yazma bilmeden
bir masalı
yalnızca resimlerden anlamaya çalışmak.-
alamaz yaşamanın yerini.

hoyrat bir güvercin olur,
birkaç adım öteye uçar hayat.
içimizde bir karanlık esir alır cüceleri,
rüya görmek için uyuduğumuz uykulardan uyanmadıkça.

oysa ödünç almadım günlerimi,
bir ucuzluk pazarından.
giden, eksilen ne varsa benimdir.

serin bir ürperti çöker havalar ısındıkça.

artık damdır kuştan düşen.
artık işsiz bir babadır,
hiçbir yere gitmediği halde
gece evine yetişen.

ve artık yanlı da birdir yalnızlık da.
nakış nakış işlenir bir bunaltı bilinçaltına.
keşke şiirler bu kadar kuvvetli olmasaydı,
akşamları çamlar budandıkça.