Tırpan Köşkündeki Güneş

Gözlerinde gevelenen ölümde kaldım
Elâdan siyaha dönen fırtına benimkisi
Bir metre denizde avlanan balıkçı.

Yüreğim var yaşamak arzuhalinde
Tırnaklarında terkettiğim toprağın
Bir tırpan köşkü üzerinde oturan
Güneşi konuşmuştu dudakları

Çen çen bana ve bengisuya
Hasret doğan kalbimin çocukları
Elinde mürekep, ilmek ve yıldız
Beklerdi pınar başında kuşlarını

Çil kanatlarından sarkan bulut
Konaklarından boşalan söyleviydi kalbimin
İmbiklerinden dökülen kan pıhtısının
Özgülünden doğardı güneş

(08 Ekim '97, İstanbul)