Tiroid Şiiri - Gülayşe Delen

UMUDA YOLCULUK 2005 Eylül ayı ellerim belimde iki büklüm, dayanacak, oturacak bir yer arıyorum. Şiddetli bir ağrı, dayanamıyorum.. Deniz kenarında kordondayım. Gözüm tahtadan yapılmış köşklere takılıyor adeta sürünerek gidip oturuyorum.. Ara da tutuyor bu sancılar ama dinlenince geçiyordu, aldırmıyordum. Ama bu sefer farklı çok acı veriyor... Bin bir güçlükle eve geliyorum. O da ne yine başlıyor ağrılarım, birkanepeden ötekine gidemiyorum. Saçlarıma dokunuyorum elime bir tutamsaç geçiyor. Derim, sanki pulunu dökmüş bir balık gibi kuru pul, pul…Umursamıyorum hiçbir şeye o kadar relaks olmuşum ki ben bile şaşıyorum. Çocuklar kavga ediyor hiç tepki veremiyorum. Sanki içimde bir ses, kontrol ediyor sakin olmam için. Başka bir hal oldu bana. Her şey o kadar masum ve olağan ki tepki yok yatsam, uyusam. Son zamanlar da kiloda aldım... Kendim de ki değişiklikleri fark ediyorum ama kimse inanmıyor. ' Sen hasta olamazsın, cıvıl cıvılsın, rengin gayet iyi, yorgunsun geçer. 'Ama bu öyle bir şey değil ki anlatamıyorum…Ben kendimi tanıyordum ufak tefek şeyler vız gelir…İlk kez korktum kendimden..Bir an aklıma geldi bundan altı ay kadar önce Aile Hekimi olan doktorum Ahmet beyle söyleşimiz olmuştu..Bana belirli yaşlardan sonra hormon tahlillerimi yaptırmam gerektiğini söylemişti Ama ben o zaman önemsememiştim…Acaba hormonlarım da dengesizlik mi başlamıştı? ..Bunu öğrenmeliydim tahlil kağıdımı buldum… Ertesi sabah soluğu hastanede aldım. Ama hangi bölüme ideceğimi bilemiyordum. Belim ağrıyordu ya beyin cerrahisinden başladık...En büyük vakalar hep bizde çıkardı her şey normal gibi görünür bir bakarsınız ummadık şeyler olurdu biz sağlıkçılarda..Ayrıntılar atlanmadan titizlikle muayenemi oldum ama sebebi yoktu.. Derken ortapedi, sonra fizik tedavi polikliniğinde aldık soluğu Orda da aynı yoktu bir şeyim.En iyisi tahlil yapalım dedi, Dr Bey Romatizma tahlili istedi benden bu arada çantamdan Dr Ahmet Bey’in tahlil listesini çıkardım bunları da ekler mi siniz dedim. Kan verip evin yolunu tuttum yine… O kadar bitkindim ki uyudum telefonun sesiyle uyandım..Eşim di. Tahlil değerlerim yüksek çıkmıştı yarın tekrar hastaneye gitmeliydim… Guatırhormonlarımda yükselme olmuş ultrason ve tekrardan kontrollerden geçmeliydim…Hastane de çalışmama rağmen hep ürkütmüştür beni.. O kadar acılarla yaralı insanlarla beraber oluyorsunuz ki eğer hassas biri iseniz sanki onlarla birlikte sizde aynı acıyı yaşarsınız.. Bizim dünyamız bambaşkadır yumak gibiyizdir, sarmalarız birbirimizi.Acıların en büyüğünü en derinini yaşarız çoğu zaman.. Nitekim Dr. Ahmet’in kızı lösemi, onun çektiği acıları en yakından gören yaşayan bizler yarasına derman olamadıksa da maddi manevi yanında olmuştuk Fakat en büyük acıyı onlar hastane odalarında beyaz badanalı duvarlara yazmıştır eminim… Minik kızımız şu an iyi ama hala tedavileri sürüyor…Ondan mıdır bilinmez Dr Ahmet hiçbir zaman en ufacık ihtimalleri göz ardı etmez.. Ultarason odası; 'Bu zamana kadar neredeydin? Hiç mi tahmin etmedin? Bide sağlıkçısın(her zaman can alıcı nokta işte..) bebeğin var mı vs.vs… hormonun bitmiş, kurumuş. Aman Allah ’ım bir sürü hatırlamadığım sözler… Konuştukça ben bitiyorum eceli gelmiş hasta gibi acı çekiyorum, ama hiçbir şey diyemiyorum muayene bitmesi için sabırla bekliyorum. Bayılacak haldeyim… Yüzüm kağıt gibi bembeyaz elimden tutup kaldırıyorlar beni…Sözler beynimde yankılanıyordu…Evet doğum yapmıştım, bu ne alaka. Zihnimi toparlayamıyordum. Dr Serdar Bey ruh halimi anlamıştı... Doğumlardan sonra genelde guatır hormonu nedensiz olarak kendiliğinden çalışmayı durdurabilirmiş. Başka hastalıklarda neden olabilirmiş ama bendeki neden doğumdu… Ama bir gün aniden çalışabilir dedi.. O kadar çok şey söyledi ki. Aklım da kalan bir gün çalışabilir olması… Küçücük beyaz bir hap yarım başlayıp on beş gün den sonraki tahlil sonucuna göre düzenlenecekti… Şanslıydım bir gün içinde hastalığımın sebebi bulunmuştu. Dr. Ahmet Bey’e teşekkür etmeliydim.O’ na 'Biliyormusunuz içimde bir umut var tekrar hormonum çalışacak…Gözlerime baktı 'ne güzel içinde umudun var ben hala kızım için şu an iyi olmasına rağmen bir umut bağlayamıyorum..Şanslısın ilacın bile var.. Yüreğime sanki bir bıçak saplandı…Gözlerinde ki o mazlum acının altında ezildim..Günlerce bu sözleri unutamadım. O an artık ben de ümidimi yitirdim. Sanki onun acısını paylaşmak adına… İki yıla yakın aç karına aldığım günde bir adet minik beyaz hapımla arkadaş olmuştum.. Düzenli kontrollerime gidiyor..Artık eskisi gibi hayatıma devam ettiriyordum.Arada sırada çarpıntılarım olmaya başlamıştı. Olmadık şeylere sıkılıyordum. Sanırım yine bana yeni süprizler bekliyor diye düşünüyordum. KENDİMİ TANIYORDUM. Artık izliyordum tıpkı, bir avcı gibi… Yine her zamanki gibi Dr Ahmet Bey ’le son tahlil sonucumu incelerken, bana bir müjde verdi artık benim ümidimi kestiğim çalışmaz dediğim guatır hormonum çalışmaya karar vermişti.İlacımı yarıya düşürdü…Ne kadar güzel bir haberdi.Çok dikkatli olmalıydım daha tam anlamıyla çalışmıyordu kendimi iyi analiz edip en küçük bir ayrıntıyı kaçırmamalıydım En ufak değişiklikte hastanede olmalıydım.. Hayat o kadar kısa ki yaşamımız da benim gibi hasta olan bir çok insan var. Bunları sizinle paylaştım çünkü hayat paylaştıkça anlam kazandığını anladım..Ben hastalarıma sevgiyle güler yüzle onların acılarına ortak olarak bakmışımdır.Her zaman empati kurmuşumdur.. Çünkü orada bende olabilirdim.Olmuştum da…Gülümsemek hayatımın bir parçası oldu ne kadar yüreğimde fırtınalar kopsa da dudaklarımdan eksik etmeye ye alışmıştım.. Hiçbir zaman umudumuzu yitirmeyelim. Bir gün ansızın kapımıza nelerin geleceği belli olmuyor...Onun için her günümüzün değerini bilip sevgiyle sevenlerimize kucaklamalıyız. Hatta sevmeyenlere de hoşgörüyle yaklaşmalıyız… Sağlıklı, mutlu, huzurlu, umutlu yarınlar dilerim..lütfen sağlığımızın kıymetini bilelim. Gönlümüzden sımsıcak sevgimizi eksik etmeyelim.. Saygılar, sevgiler.. Lütfen tahlil yaptırırken en azından TSH hormonlarınızı baktırmayı ihmal etmeyiniz.. 23/12/2007 Gül..