Tırnaklarımızla kazıp toprağı öyle yedi ...

tırnaklarımızla kazıp toprağı
öyle yedik ekmeğimizi
hak ederek sonuna kadar
ki azdı
ve güzeldi azı paylaşmak
aşktı
ilk baharındaydık hayatın
dallarımızda yeni açmıştı çağla çiçekleri
bir sevgili eli bile tutmamıştık henüz
koklamamıştık gözlerinden sunayı
alnımızın ortasına kazımıştı zaman kırmızıyı
ki türkümüzdü bu şen şakrak söylediğimiz
onu söylüyorduk hep bir ağızdan
ellere kınalar yakılmış
yağmur başlamış
ve ancak yeni yeni kokmaya başlamıştı buram buram ekmek
ve ancak yeni yeni kuruluyordu mavi mavi hayaller
ve ancak boyu posu devrilecekti zalımın
eylül başlarıydı geldiklerinde
sökmek için tırnaklarımızı
ki biz
boydan boya çiçek açmış tarlada ki
kelebekler kadar masum
toprak kadar temiz
ve karıncalar kadar çoktuk aslında
ve karıncalar kadar küçük çocuktuk hepimiz
yenildik
kanlarımız bulaştı kirli ellerine
ve dahası canlarımız
Erdalımız
ama aşk bize kaldı sevda bize gülüş bize çocukluk bize
nasırlı ellerimizle
dişlerimizle kazıyoruz toprağı
hala ekmek için
hürriyet için
şeref için
elbette aşk için