Tiritara Şiiri - Kubilay Demirkaya

Soğuk bir ilham bürünerek üşütme beni;
Ezik ayaklarıma cansız yapışan düğüm
Buz sağan batık gökten sıcak kapmış izini,
Güneş peşine satmış çelikten huysuz zulüm

Gri gölgeler, ufukta geziniyor uykusuz
Bölünmemiş dağları dikmiş arşın katına.
Sırası mı şimdi; titreyen toprak ta suçsuz
Sendelemek baskın çıksa; varsın farkına

Akşam, soğuk durağı işgal et sen bedenim
Doysun sağır titremek dipsiz derinlik kadar.
Darmadağınık ruhum, buz tutunca ellerim
Sinsi afat çığlığı aklın üstünde parlar.

Eyvah; bükülü duygu, takıvermiş bir kuyruk
Beklemek yorgun artık ayakta dik duramaz
Üflediğim sıcak nefesler kansız, mat donuk,
Çılgın rüzgârlara karşı hiç kıpırdayamaz.

Düşünceler dağılın, toplansın akıl yerden,
Şaşkın duran boşluğa uçuverdi varlığım
Üzüntüler kol kola havada gezer: Birden
Çöktü üstüme kâbus gibi karamsar bahtım,

Uykudadır, sarhoş gökteki yıldızlarla ay,
Köpüklü karlara güç verir sitemin gizi.
Çatlak tipi zehirli yoldaş, zadeli bir pay
Gece tiryakisi; bekletir, aksak tren bizi.

Tez yetiş, çaresizce davranma sönük ümit,
Parçalanmış sineden kurtulsun cılız emel;
Beklemekten sıkılan çırpınış olursa yiğit,
Düz ovalar önüne kasten çekmez bir engel;

Katı iklimden fayda görmez dalgın yalvarış
Kahrolan döküntü hale sahip çıkmaz; ayaz,
İki ayaküstünde yapamam senle yarış;
Yok, yok! Bu halime bakarak acı sen biraz,

Olsun, alışığım ben kötü keder çekmeye,
Küs bağını aç çabuk hıçkırık tutan yazgım;
Göz kapaklarımı yerde sürüme, kes gaye
Nasıl yerden kaldırsın sefil ihtiyarlığım?

Ben, sana bel bağlamam sevinen özgür gece,
Sarmaş dolaş olmuşsun kuduran sancılarla,
Bana yol gösterenin çıkması bir bilmece
Örtünsün bu bedenim, buz hisli yorganlarla.
1985