Tırıs Şiiri - Erol Dal

Sevmek ritmine uymaktır yaşamın.
Belki suyun kıyıya dalgası gibi aheste,
Nehrin kumu yalaması kadarsa şehvetle.
Belki umursuz bir kadının sakızı kadar değersiz,
Sokak çocukları kadar önemsiz.
Belki anlamsız sarışların girdabına sıkışmış,
Maddeye aşık, mekâna alışık

Yalanla büyüyen kaktüstür sevgi.

Sevmek,
Ritmine katmaktır seni;
Uzak hayallerin peşinde koşmak kadar sisli,
Tuzaklarda kapanmak kadar gerçek.
Tuttuğun dokunduğun ne varsa bitecek;
Sende biteceksin, bende
Sevmek bizleri, eritecek…

Sevmek,
Ritmime kavuşan ses;
Aksi yankılanırken sinemde.
Tamtam seslerine varabilmek boşluğumun,
Dokunabilmek ta içinden kendime.
Yoksa anlamsız kalır içler;
Zira maddeye tapan sevgi,
Boşlukların kahpesidir…

Evet,
Ritim biter,
Herkes gider.
Duygusallar ölür,
Duygu sellere karışır.
Kâinat buna da alışır…

Mekan(2005)