Tıpkı Sonsuz, Tertemiz Ve Durgun Bir Den ...

hayat her geçen gün kendini yenileyen,
tıpkı sonsuz, tertemiz ve durgun bir deniz gibi
içindeyken dibine batmak istemezsin, kaçarsın tehlikelerden,
çırpınırsın çıkana kadar, kaybetmek istemezsin, korkarsın yaşamaktan.
dışarda seni bekleyen sıcağa rağmen bırakmak istersin yüzmeyi
bu kadar ferahlık, bu kadar temizlik yeter bana dersin, sıkılırsın da biraz
kolay değildir yüzmek bu denizde, bir uçtan bir uca gidebilmek batmadan ve yorulmadan,
her defasında bu son kulacım deyip yeniden kolunu kaldırmadan geçemezsin karşıya
zor geldiyse eğer, dayanamadıysan zorluklara eğer, hiç bekleme, çık şimdi
ama unutma bir daha asla dönüşü yok bu güzel denizin
ne kadar zor gelse de çırpınmak bir daha alamazsın tadını yüzmenin
çok güneş görür o deniz, çok kuraklık yaşar, çok buharlaşır bazen
çok direnir, çok sıkılır da tutamaz kendinden kopanları
bütün etrafına kara bulutlar toplanır bazen güneşin zayıflattığı bu sonsuzluğun
tam o anda denizini kaybettiğini sanırsında, bir yağmur, daha da temiz bir şekilde geri verir koparılanları
o zaman anlarsın yaşadığın acıların aslında birer eğitim olduğunu, tek amacın seni büyütmek olduğunu,
ve en yorulduğun noktalarda bile, kendini en çok bırakmak istediğin anlarda bile
sadece bir noktasından dokunmak yeter bazen hareketlendirmeye
tıpkı sonsuz, tertemiz ve durgun bir deniz gibi

Özgür Özbatır